21 marca

21 marca

ODPOCZNIJ W JEGO MIŁOŚCI

Ewangelia Jana 5:16 – I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa i szukali sposobności, aby go zabić, bo uczynił to w szabat.

EWANGELIA JANA 5:16-27

Szabat po raz pierwszy jest wspomniany w 2 Księdze Mojżeszowej 16, kiedy to Pan cudownie zaopatrywał naród izraelski w mannę na pustyni. Izraelici mieli polecenie zgromadzić dwukrotnie więcej manny szóstego dnia, ponieważ siódmego dnia Bóg jej nie zsyłał. Wkrótce potem Pan przestrzeganie szabatu umieścił wśród dziesięciu przykazań, które przekazał Mojżeszowi na Górze Synaj, wyryte na dwóch kamiennych tablicach ( Księga Mojżeszowa 20:8-11). W tym nakazie Bóg połączył dzień szabatu z odpoczynkiem, w który On sam wszedł siódmego dnia stworzenia świata.

Jak pokazuje List do Kolosan 2:16-17 szabat był symboliczny. Według 2 Księgi Mojżeszowej 23:12 jednym z celów szabatu było danie człowiekowi i jego zwierzętom jednego dnia fizycznego odpoczynku. Dzisiejsze nauki medyczne udowodniły, że nasze ciała potrzebują w tygodniu przynajmniej jednego dnia odpoczynku, żeby móc pracować najbardziej wydajnie. W 5 Księdze Mojżeszowej 5:15 jest również jasno powiedziane, że szabat miał służyć Żydom jako dzień wspominania tego, że kiedyś byli niewolnikami w Egipcie i zostali uwolnieni z niewoli nie dzięki własnemu wysiłkowi, ale ponadnaturalną mocą Boga. Jednakże w Nowym Testamencie przeznaczenie szabatu jest wyrażone jeszcze czytelniej. W Liście do Kolosan 2:16-17 Paweł ujawnia, że szabat był tylko cieniem rzeczy, które miały nadejść, a zostały wypełnione w Chrystusie. W Liście do Hebrajczyków 4:1-11 jest mowa o tym, że szabat jest dostępny dla każdego wierzącego, ale niekoniecznie każdy w nim przebywa. Ten nowotestamentowy odpoczynek szabatowy jest po prostu relacją z Bogiem, w której mamy zaprzestać czynienia rzeczy naszym własnym wysiłkiem,  a pozwolić Bogu działać przez nas (List do Galacjan 2:20; List do Hebrajczyków 4:10).

Szabat nie jest dniem, ale raczej relacją z Bogiem przez Jezusa. Odpoczywaj w Jego miłości i pozwól Mu dziś Cię użyć.