13 maja

CHLEB NIEBIOS

Ewangelia Jana 6:34 – Wtedy powiedzieli do niego: Panie, dawaj nam zawsze tego chleba.

EWANGELIA JANA 6:31-35

Bardzo możliwe, że Żydzi oczekiwali tego, że Jezus spuści na nich mannę z nieba, tak jak to wcześniej uczynił Bóg na pustyni. Ostatecznie, każdy, kto był w stanie nakarmić pięć tysięcy mężczyzn mając jeden mały posiłek, powinien móc uczynić mannę. Oni cały czas myśleli o materialnym jedzeniu.

Słowo „manna” dosłownie oznacza „co to jest?”. Synowie Izraelscy powiedzieli: „Co to jest?” – bo nie wiedzieli, co to było (2 Księga Mojżeszowa 16:15). Manna była pożywnym pokarmem, który pojawiał się na ziemi każdego ranka, wkrótce po tym,  jak Izrael opuścił Egipt i rozpoczął swoją 40-letnią wędrówkę przez pustynię. Mojżesz powiedział, że „to jest chleb, który Pan dał wam do jedzenia”.

Pan, mówiąc do Mojżesza, nazywa mannę „chlebem z nieba”. Była ona mała, okrągła podobna do ziarna kolendry i była koloru białego lub żółtawego, jak żywica. Ludzie, po uzbieraniu, mielili ją lub ucierali w moździerzu, piekli w garnku i robili z niej ciasto. Smakowała jak placek z miodem lub świeżym olejem. Zbierana była każdego ranka i musiała być w całości użyta tego samego dnia, następnego zaczynała śmierdzieć i pojawiały się w niej robaki. Wyjątkiem był szósty dzień. Mogła być zebrana w zapasie na dzień szabatu i wtedy nie psuła się (2 Księga Mojżeszowa 16:22–26).

Żydzi czekali na pojawienie się kawałków chleba, co byłoby wielkim cudem, ale i tak nieznacznym w porównaniu do cudu Boga objawionego w ludzkim ciele (1 List do Tymoteusza 3:16). Rozmawiali oni z największym cudem, jakiego Bóg kiedykolwiek dokonał, ale byli na to ślepi. Wielokrotnie jesteśmy tak pochłonięci szukaniem Boga w jednym obszarze, że zapominamy o największym ze wszystkich cudów, jakim jest miłość i odkupienie dane nam od Boga przez Jego Syna.