DOWÓD ZMARTWYCHWSTANIA

Ewangelia Mateusza 28:11 – A gdy one poszły, niektórzy ze straży przyszli do miasta i oznajmili naczelnym kapłanom wszystko, co się stało.

EWANGELIA MATEUSZA 28:11

Wysiłki Żydów, aby zapobiec wszystkiemu, co mogłoby sprawić, że ludzie uwierzą, że Jezus został wzbudzony z martwych, dały jeden z pewniejszych dowodów Jego zmartwychwstania. Zapieczętowali grób tak, aby było wyraźnie widać, gdyby został otwarty i postarali się o to, aby strzegł go oddział żołnierzy.

To rozwiewa wszelkie wątpliwości, że naśladowcy Jezusa mogliby wykraść Jego ciało. Dlatego też, wrogowie Jezusa stali się historycznymi świadkami tego, że Jezus dosłownie powstał z martwych.

Wartownicy opowiedzieli arcykapłanom o wszystkim, co się wydarzyło przy grobie. To oznacza, że byli oni świadkami całego trzęsienia ziemi, aniołów odsuwających kamień i aniołów przekazujących wiadomość kobietom o Jezusie wzbudzonym z martwych. Może nawet widzieli Jezusa wychodzącego z grobu.

Ci, których Żydzi wybrali, aby upewnić się, że nie będzie żadnych plotek o Jezusie wzbudzonym z martwych, stali się pierwszymi świadkami i zwiastunami zmartwychwstania. Jednakże, pomimo zeznania bezstronnych, niereligijnych świadków, Żydzi postanowili nie uwierzyć (Ewangelia Łukasza 16:31).

CEŃ CHRYSTUSA BARDZIEJ NIŻ SIEBIE

Ewangelia Mateusza 28:9 – Kiedy szły przekazać to jego uczniom, nagle Jezus wyszedł im na spotkanie i powiedział: Witajcie! A one podeszły, objęły go za nogi i oddały mu pokłon.

EWANGELIA MATEUSZA 28:9

Zapieranie się samego siebie jest uznawane przez większą część chrześcijaństwa. Historycznie, zapieranie się samego siebie zawsze było dużą częścią fałszywych religii. Większość religii świata naucza o poniżaniu samego siebie w formie zadośćuczynienia, aby później uzyskać zbawienie. To nie jest zapieranie się samego siebie, które popiera Biblia.

Prawdziwe zapieranie się samego siebie wspierane przez Pismo Święte nie jest nienawiścią do samego siebie czy masochizmem, ale raczej postawieniem Chrystusa ponad samego siebie. Mamy nową tożsamość w Chrystusie, w miejscu starego ja. Nie zapieramy się siebie po to, aby uzyskać zbawienie, ale jest to wynikająca z miłości odpowiedź na to, co Chrystus już zrobił dla nas. Dał nam wszystko, a my z wolnej woli dajemy wszystko Jemu.

Zapieranie się siebie w celu zapracowania na zbawienie jest najczęściej motywowane poczuciem winy i charakteryzuje się nieugiętymi zasadami. Z drugiej strony, prawdziwe chrześcijaństwo nie polega na przestrzeganiu rytuałów, ale jest relacją, której owocem, a nie korzeniem, jest świętość.

Świętość nie przychodzi z zewnątrz do wewnątrz. Kiedy rodzimy się na nowo stajemy się sprawiedliwi i ta świętość wychodzi z naszego wnętrza do naszego fizycznego życia.

Próbując zniszczyć moc ego poprzez surowe prawa, tak naprawdę pobudzamy i wzmacniamy grzech. Chrześcijanie nie powinni pozwolić na to, aby życie stało się zestawem zasad, ale raczej, żeby było odpowiedzią na pełną miłości relację z Jezusem Chrystusem.

PRAWDZIWE ZNACZENIE SZABATU

Ewangelia Jana 19:31 – Wtedy Żydzi, aby ciała nie zostały na krzyżu na szabat, ponieważ był dzień przygotowania (bo ten dzień szabatu był wielkim dniem), prosili Piłata, aby połamano im golenie i zdjęto ich.

EWANGELIA JANA 19:31

Szabat został wspomniany po raz pierwszy w Piśmie Świętym w Księdze Wyjścia w rozdziale 16, kiedy to Pan cudownie zaopatrzył Izraelitów w mannę na pustyni. Izraelici dostali przykazanie, aby nazbierać dwa razy tyle manny szóstego dnia dlatego, że Bóg nie zaopatrzyłby ich siódmego dnia (Księga Wyjścia 16:5; 22-30).

Krótko potem Pan nakazał przestrzeganie dnia Szabatu w Dziesięciu Przykazaniach, które były dane Mojżeszowi na dwóch kamiennych tablicach na górze Synaj (Księga Wyjścia 20:8-11). W tym przykazaniu Bóg połączył dzień Szabatu z siódmym dniem stworzenia, w którym Bóg odpoczął.

Zgodnie z tym, co jest napisane w Księdze Wyjścia 23:12, jednym z celów Szabatu było to, aby w każdym tygodniu dać człowiekowi i jego zwierzętom jeden dzień fizycznego odpoczynku. Dzisiejsza nauka medyczna udowodniła, że aby funkcjonować najsprawniej, nasze ciało potrzebuje przynajmniej jednego dnia odpoczynku każdego tygodnia.

W Księdze Powtórzonego Prawa 5:15 jasno stwierdzono, że Szabat miał przypominać Izraelitom, że byli niewolnikami w Egipcie i zostali uwolnieni z ucisku nie swoimi własnymi siłami, ale przez nadnaturalną moc Boga. Jednakże Nowy Testament jeszcze jaśniej opisuje cel Szabatu.

W Liście do Kolosan 2:16-17 Paweł dowodzi, że Szabat był cieniem rzeczy przyszłych i teraz jest wypełniony w Chrystusie. List do Hebrajczyków mówi o tym, że odpoczynek Szabatowy jest dostępny dla wszystkich nowotestamentowych wierzących, ale niekoniecznie funkcjonuje w życiu wszystkich nowotestamentowych wierzących. Ten nowotestamentowy odpoczynek Szabatowy jest po prostu relacją z Bogiem, w której my przestajemy robić rzeczy naszymi własnymi siłami i pozwalamy Bogu, aby działał przez nas. Starotestamentowy Szabat jest doskonałym obrazem nowotestamentowej relacji.

ŚMIERĆ STRACIŁA SWOJĄ MOC

Ewangelia Mateusza 27:52 –  Grobowce się otworzyły, a wiele ciał świętych, którzy zasnęli, powstało.

EWANGELIA MATEUSZA 27:52

To jest cudowne wydarzenie, które zostało odnotowane tylko przez Mateusza. Wygląda na to, że to trzęsienie ziemi odsunęło kamienie z wielu grobów w sąsiedztwie Jerozolimy i niektórzy z pochowanych tam świętych zmartwychwstali. Nawet w momencie śmierci Jezusa, została uwolniona taka moc, że śmierć straciła swój uścisk.

Nie jest pewne, czy ci zmartwychwstali święci umarli ponownie, czy byli pochwyceni do Boga. Jeśli zostali wzbudzeni z martwych podczas śmierci Chrystusa, wówczas musieli umrzeć ponownie, tak jak Łazarz lub córka Jaira, lub syn wdowy z Nain, czy ktokolwiek inny, kogo Jezus wskrzesił z martwych podczas Swojej służby. To dlatego, że Jezus był „pierwszym plonem tych, którzy zasnęli” (Dzieje Apostolskie 26:23, 1 List do Koryntian 15:20). Jezus nie był pierwszą osobą fizycznie wzbudzoną z martwych, ale był pierwszą osobą ożywioną z martwych, która nigdy nie umrze ponownie.

Jeśli ci ludzie nie zostali wskrzeszeni przed, ale po zmartwychwstaniu Jezusa, kiedy to Mateusz stwierdza, że wyszli ze swoich grobów, to mogli zostać wskrzeszeni w swoich nowych ciałach, aby już nigdy nie umrzeć.

W każdym razie, ci święci weszli do Jerozolimy po tym, jak Jezus zmartwychwstał i pokazali się wielu osobom. Możemy tylko zgadywać, jaki to musiało mieć wpływ na tych ludzi.

Zmartwychwstanie Jezusa stawia chrześcijaństwo na unikalnej pozycji. Było wielu takich, którzy wyznawali, że mają jakieś objawienie od Boga lub nowy sposób odnoszenia się do Boga. Ale tylko Jezus pokonał śmierć. To czyni Go wyjątkowym i wywyższa Go ponad każdego innego człowieka, jaki kiedykolwiek chodził po tej ziemi. Zmartwychwstanie Jezusa jest ostatecznym dowodem prawdy Jego słów.

CHRYSTUS ŻYJE W NAS

Ewangelia Jana 19:30 – A gdy Jezus skosztował octu, powiedział: Wykonało się. I schyliwszy głowę, oddał ducha.

EWANGELIA JANA 19:30

Kiedy Jezus zawołał: „wykonało się”, nie chodziło o to, że cały plan zbawienia został zakończony. On jeszcze musiał zstąpić w niższe części ziemi i wyprowadzić stamtąd jeńców (List do Efezjan 4:8-9), jak również powstać z grobu i wstąpić do Ojca, aby się za nami wstawić (List do Hebrajczyków 7:25).

Paweł wyjaśnia to bardzo jasno w 1 Liście do Koryntian 15:14 i 17 i mówi, że gdyby Jezus nie zmartwychwstał, wówczas nasza wiara byłaby daremna i dalej bylibyśmy w naszych grzechach.

Dlaczego zmartwychwstanie jest takie ważne? Zmartwychwstanie Jezusa czyni chrześcijaństwo innym od pozostałych religii dlatego, że mamy do czynienia z prawdziwą, żywą osobą, a nie tylko z zasadami. Chrześcijaństwo jest relacją z prawdziwą osobą, która jest żywa.

Wybaczenia grzechów nie można także uzyskać z powodu doktryny, ale poprzez samego Chrystusa. Gdyby Jezus nie zmartwychwstał, nie mógłby dać nam zbawienia. Jednakże On zmartwychwstał i będzie żył zawsze, aby się za nami wstawiać (List do Hebrajczyków 7:25).

Chrystus żyjący w nas daje nam moc, aby żyć zwycięsko. Gdyby nie było zmartwychwstania, nie byłoby mocy.

Życie zmartwychwstałego Jezusa jest zapewnieniem naszego fizycznego odnowienia.

Jezus pokonał śmierć i dlatego strach przed nią oraz jej żądło zostały od nas odsunięte. To przynosi wielką pociechę tym, którzy wierzą.

Tak więc wiara w teraźniejszą posługę Jezusa jest niezbędna w prawdziwym chrześcijaństwie i byłaby ona niemożliwa, gdyby Jezus był martwy. Bez żywego Jezusa, chrześcijaństwo byłoby tylko kolejną martwą religią.

SZANUJ SWOICH RODZICÓW

Ewangelia Jana 19:26 – Gdy więc Jezus zobaczył matkę i ucznia, którego miłował, stojącego obok, powiedział do swojej matki: Kobieto, oto twój syn.

EWANGELIA JANA 19:26

Dzieci mają szanować swoich rodziców nawet wtedy, kiedy są już dorosłe. Jednakże przykazanie o byciu im posłusznym jest tymczasowe (List do Galacjan 4:1-2). Szacunek naturalnie prowadzi do posłuszeństwa, jeżeli prośba nie jest wbrew Bożym zasadom, ale szacunek i posłuszeństwo nie są tym samym. Pismo Święte naucza, że kiedy dziecko wchodzi w związek małżeński, ma ono opuścić swojego ojca i matkę i przylgnąć do swojego małżonka (Księga Rodzaju 2:24). Kontrola rodzicielska, która przechodzi na małżeństwo, jest źródłem wielu rozwodów i niezgody w małżeństwie. Jednakże dziecko ma szanować swoich rodziców przez całe swoje życie.

Definicja słowa „szacunek” mówi, że oznacza ono „cenić, respektować”, a greckie słowo, które przetłumaczono jako szacunek oznacza: „cenić; uznać coś za wartościowe” (Konkordancja Stronga). Jest wiele odniesień do dzieci szanujących swoich rodziców. Z pewnością naruszeniem tego przykazania dzisiaj jest to, że dzieci cenią i szanują opinie swoich rówieśników ponad opinie swoich rodziców. Opinia, że rodzice są przestarzali i dlatego nie są na czasie, jest dewaluacją rodziców. Dzieci powinny cenić doświadczenie i mądrość swoich rodziców bardziej, niż swoich rówieśników.

W Księdze Wyjścia 20:12 i Księdze Powtórzonego Prawa 5:16 powiedziane jest, że szanowanie ojca i matki jest pierwszym przykazaniem z obietnicą. To przykazanie jest pierwszym z Dziesięciu Przykazań, które daje obietnicę błogosławieństwa za wypełnianie go. Tym obiecanym błogosławieństwem jest długie życie i powodzenie.

Jan jest jedynym autorem Ewangelii, który zapisał ostatnią posługę Jezusa Jego matce. Nawet w obliczu niewyobrażalnego cierpienia, Jezus myślał o Swojej matce i uszanował ją upewniając się, że będzie miała ona opiekę po Jego odejściu.

ZASŁONA JEST ROZERWANA

Ewangelia Łukasza 23:45 – I zaćmiło się słońce, a zasłona świątyni rozerwała się przez środek.

EWANGELIA ŁUKASZA 23:45

Zasłona, o której jest tu mowa sięgała od sufitu do podłogi, od ściany do ściany i oddzielała Miejsce Najświętsze od Miejsca Świętego w świątyni. Świątynia Salomona była wysoka na 30 łokci (1 Księga Królewska 6:2), ale zgodnie z tym, co napisał Józef Flawiusz (historyk pierwszego wieku), Herod powiększył jej wysokość do 40 łokci. Dlatego też, w zależności od tego, jakiej używasz miary, aby przeliczyć łokcie na długość mierzoną w stopach (nie ma dokładności w tym, ile wynosiła długość liczona w łokciach przeliczając ją na naszą miarę liczoną w stopach i w calach), ta zasłona miała długość około 60 a 90 stóp- czyli około 18 a 27 metrów.

Ważne jest to, że ta zasłona została rozdarta z góry do dołu (Ewangelia Mateusza 27:51; Ewangelia Marka 15:38). Żaden człowiek nie mógłby  rozedrzeć tej zasłony w taki sposób. To tylko i wyłącznie Bóg rozerwał tę zasłonę. Czas, w którym ta zasłona została rozdarta, odnosi się dokładnie do momentu, w którym umarł Jezus.

List do Hebrajczyków 9:1-9 mówi nam, że zasłona oddzielała Miejsce Najświętsze, gdzie przebywał Bóg, od reszty świątyni, gdzie przebywali ludzie. To podkreślało fakt, że człowiek był oddzielony od Boga przez grzech (Księga Izajasz 59:1-2). Wyłącznie Arcykapłan miał pozwolenie, aby przejść poza tę zasłonę, i mógł to zrobić tylko raz w roku (Księga Wyjścia 30:10; List do Hebrajczyków 9:7). To symbolizowało Jezusa, który w Bożej obecności poświęcił się dla nas.

W chwili, w której umarł Chrystus, zasłona została rozdarta na dwie części, co pokazało, że ofiara została złożona i oddzielenie pomiędzy Bogiem, a człowiekiem już nie istnieje. Jezus rozdarł zasłonę, to znaczy Swoje ciało (List do Hebrajczyków 10:20), na dwie części i otworzył nową drogę do Boga przez Siebie.

ŁONO ABRAHAMA

Ewangelia Łukasza 23:43 – A Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju.

EWANGELIA ŁUKASZA 23:43

Raj o którym mówił Jezus, musiał być tym samym miejscem, które Jezus nazwał „Łonem Abrahama”, kiedy opowiadał historię Bogacza i Łazarza. Po swojej śmierci Jezus zszedł do dolnych partii ziemi, a Ewangelia Jana 20:17 opisuje, że minął jakiś czas po Jego zmartwychwstaniu, zanim Jezus wstąpił z powrotem do Swojego Ojca. Dlatego też, ten raj był „Łonem Abrahama” usytuowanym w „Szeolu” w dolnej części ziemi.

Zwrot „poprowadził pojmanych jeńców” z listu do Efezjan 4:8, odnosi się do Jezusa uwalniającego świętych Starego Testamentu. Kiedy starotestamentowi święci umarli, trafili do miejsca w centrum ziemi zwanego w języku hebrajskim „szeol”. Hebrajskie słowo „szeol” jest tłumaczone jako „piekło” w Psalmie 16:10, który proroczo przedstawia Jezusa, mówiąc o Nim: „Nie zostawisz bowiem mojej duszy w piekle i nie dasz swojemu świętemu doznać zniszczenia” (Dzieje Apostolskie 2:27-30).

Bezbożni, którzy już nie żyją, również dostali się do szeolu, ale nauczanie Jezusa w Ewangelii Łukasza 16:19-31 pokazuje, że szeol składał się z dwóch miejsc oddzielonych od siebie przepaścią, i ci, którzy przechodzili mękę (w piekle), zazdrościli tym, którzy cieszyli się błogosławieństwami Pana w innej części szeolu, która była nazywana „Łonem Abrahama” lub Rajem.

Pomimo tego, że ci starotestamentowi święci byli błogosławieni, nie mogli przebywać w Bożej obecności, ponieważ ofiara Jezusa nie była jeszcze ukończona. W tym znaczeniu byli oni więźniami. Kiedy Jezus umarł, zszedł do podziemi szeolu i zabrał stamtąd przetrzymywanych tam więźniów. Zabrał ich do nieba, do miejsca Bożej obecności i pozostawił pustym tę część szeolu. Teraz jedyną częścią szeolu, która w nim pozostała, jest piekło. W Nowym Testamencie, greckie słowo, które jest używane w odniesieniu do tej części szeolu to „HADES” i odnosi się jedynie do miejsca męki.

ZAAKCEPTUJ DAR PRZEBACZENIA

Ewangelia Łukasza 23:34 – Wtedy Jezus powiedział: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem podzielili jego szaty i rzucali o nie losy.

EWANGELIA ŁUKASZA 23:34

Przebaczenie grzechów jest jedną z głównych myśli przewodnich Biblii. Jest tak dużo informacji na ten temat w Słowie Bożym, że trzeba by było napisać mnóstwo książek, aby odpowiednio przedstawić ten temat. Wystarczy powiedzieć, że krew Jezusa jest tym, co zaopatrzyło nas w przebaczenie grzechów. Ofiara ta była tak wielka, że pokryła cały nasz grzech. Pokryła wszystkie grzechy świata – przeszłe, teraźniejsze i przyszłe.

 Większość Chrześcijan ma przeświadczenie, że grzechy, które popełnili, zanim wyznali swoją wiarę w Jezusa, zostają wybaczone podczas przyjęcia zbawienia, ale wszystkie grzechy, które zostaną popełnione po tym czasie, nie są wybaczone aż do czasu, gdy się opamiętają – okażą skruchę i poproszą o wybaczenie. Nie w tym rzecz.

 Wszystkie nasze grzechy: przeszłe, teraźniejsze i przyszłe były wybaczone poprzez jedną ofiarę Jezusa. Jeśli Bóg nie może wybaczyć przyszłych grzechów, żaden człowiek nie może być zbawiony, ponieważ Jezus umarł raz, blisko 2000 lat temu, zanim popełniliśmy jakiekolwiek grzechy. Wszystkie nasze grzechy są nam wybaczone.

Przebaczenie naszych grzechów nie jest głównym celem zbawienia. Jest to po prostu konieczny krok. Prawdziwym celem zbawienia jest relacja z Bogiem Ojcem, a grzech jest przeszkodą na drodze do tej relacji. Tak więc rozprawienie się z grzechem było koniecznością i stało się to poprzez krew naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ale ci, którzy zatrzymują się na przebaczeniu grzechów i nie przechodzą dalej – nie skupiają się na życiu wiecznym – tracą cały sens zbawienia. Nasze grzechy zostały nam wybaczone, abyśmy mogli mieć intymną relację z Bogiem.

Przebaczenie naszych grzechów otrzymaliśmy poprzez obfitość Bożej łaski. Nie ma niczego, co możemy zrobić, aby uzyskać przebaczenie, poza tym, że możemy uniżyć się i przyjąć przebaczenie jako dar przez wiarę w Chrystusa.

NA CZYM SKUPIASZ SWOJĄ UWAGĘ

Ewangelia Mateusza 27:4 – Mówiąc: Zgrzeszyłem, wydając krew niewinną. A oni powiedzieli: Cóż nam do tego? To twoja sprawa.

EWANGELIA MATEUSZA 27:4

Judasz nic nie obchodził Żydów, którzy szukali u niego przychylności, aby uzyskać jego współpracę w aresztowaniu Jezusa.

Po prostu go wykorzystali. Zły, egoistyczny tłum może ci schlebiać tak długo, jak może cię użyć, ale możesz być pewny, że kiedy nic już nie masz do zaoferowania, zostawi cię tak, jak arcykapłani zrobili  to z Judaszem.

Wąż nie przyszedł do Ewy w Ogrodzie grożąc jej, że ją ukąsi, jeśli nie spróbuje zakazanego owocu. Zamiast tego wąż przyszedł z podstępem, prezentując siebie jako tego, który jest zatroskany o jej dobro. Największą bronią Szatana jest zwiedzenie.

Tak samo, jak sukces piłkarza, boksera czy żołnierza zależy częściowo od tego, jak dobrze zna swojego przeciwnika, tak samo wierzącemu nie wolno nie znać szatańskich metod. Jezus odarł Szatana z całej jego władzy (Ewangelia Mateusza 28:18). Mocą, jakiej obecnie Szatan używa przeciwko nam, jest zwiedzenie. Ci, Którzy przypisują mu inną moc, już padli ofiarą jednego z jego kłamstw. Szatan oszukuje nas i wykorzystuje naszą własną moc i władzę przeciwko nam. To, co czyni zwiedzenie śmiertelnie groźnym, jest to, że ci, którzy są oszukiwani, nie wiedzą o tym. Kiedy w końcu zrozumieją, że zostali zwiedzeni, przestają być zwiedzeni.

Najlepszą bronią przeciwko Szatanowi jest tak być skoncentrowanym na Bogu, aby nie pozwolić Szatanowi na działanie poprzez skupianie się na nim. Ludzie, którzy są bardzo skupieni na obecności diabła, są na nim skupieni kosztem skupiania się na Bożej obecności. Dawid powiedział: „Jeśli przygotuję sobie posłanie w piekle, Ty Boże tam też jesteś” (Psalm 139:8). Za każdym razem, kiedy opresja szatańska jest obecna, Boża obecność też tam jest (List do Hebrajczyków 13:5). Jest to kwestia tego, na kim lub na czym się skupiamy. Skupienie się na diable jest jego sztuczką. Wybierz tak, aby skupić swoją uwagę na Bogu.