21 lipca

WIELKA MIŁOŚĆ BOGA DO NAS

Ewangelia Jana 10:25 – Jezus im odpowiedział: Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Dzieła, które wykonuję w imieniu mego Ojca, one świadczą o mnie.

EWANGELIA JANA 10:24-25

Jezus pokazał na wiele sposobów to, kim On jest. Z pewnością same Jego cudowne dzieła ujawniły to, kim był. Jezus wyraźnie wykazał, że On był Chrystusem – było to zarówno w synagodze w jego rodzinnym Nazarecie, jak i podczas rozmowy z Samarytanką przy studni Jakuba.

Jezus, zanim się narodził jako człowiek, był w postaci Bożej: ,,Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo” (Ewangelia Jana 1:1).

Jezus był Bogiem objawionym w ciele (1 List do Tymoteusza 3:16). Jednak Jezus nie domagał się ani nie przylgnął do swoich praw jako Boga, ale odłożył Swoje Boskie prawa i przywileje, aby przybrać postać sługi i być stworzonym na podobieństwo ludzi. On uniżył Samego Siebie, stając się posłusznym Ojcu aż do śmierci.

Była to najwyższa ofiara, która całkowicie utożsamiła Jezusa z ludzkością i umożliwiła Bogu jej odkupienie. Umierając śmiercią przestępcy na krzyżu, Jezus wypełnił proroctwa Starego Testamentu z Księgi Powtórzonego Prawa 21:23 – poniósł nasze przekleństwo w Swoim własnym ciele. To odkupiło nas od tej klątwy i szeroko otworzyło Boże błogosławieństwo, którym było usprawiedliwienie przez wiarę w Chrystusa i wypełnienie się Jego obietnicy podarowania nam Ducha Świętego (List do Galacjan 3: 13–14).

Jezus opuścił Swój pierwotny stan, w którym był uznany i czczony przez wszystkie zastępy niebios jako Bóg Najwyższy po to, aby stać się człowiekiem, który został wzgardzony i odrzucony. Stwórca stał się stworzeniem, Pan stał się sługą, Najwyższy stał się najniższym. Wszystko to się stało z powodu wielkiej miłości Boga do nas.

20 lipca  

MUSIMY PRZYJĄĆ

Ewangelia Łukasza 13:16 – A ta córka Abrahama, którą szatan związał już osiemnaście lat, czyż nie miała być uwolniona od tych więzów w dzień szabatu?

EWANGELIA ŁUKASZA 13:10-17

Choroba tej kobiety była dziełem szatana – nie dziełem Boga. Jezus powiedział, że to ją wiązało, a nie, że ją to błogosławiło od osiemnastu lat. Nauczanie, które mówi, że choroba jest tak naprawdę szczęściem w nieszczęściu, ponieważ Pan pracuje nad Swoim planem w czyimś życiu, nie występuje w Piśmie Świętym. Dzieje Apostolskie 10:38 mówią: „Jezus przyszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła”, a nie „uciskani przez Boga”.

Istnieje 17 przypadków w Ewangelii, gdy Jezus uzdrowił wszystkich chorych, którzy byli obecni. Jest jeszcze 47 innych przypadków, gdy On uzdrawiał jedną lub dwie osoby na raz.

Nigdzie nie znajdziemy Jezusa odmawiającego uzdrowienia komukolwiek. Jezus powiedział, że nie mógł zrobić nic sam od Siebie, ale robił tylko to, co widział, że Ojciec czyni. Jego działania są wystarczającym dowodem na to, że zawsze Bożą wolą jest uzdrawiać!

Jezus zapewnił fizyczne uzdrowienie, jak i odpuszczenie grzechów. Samo słowo „zbawić” (z greckiego – „sozo”) jest tłumaczone jako „uczynić całością” w odniesieniu do uzdrowienia fizycznego w Ewangelii Mateusza 9:22, Ewangelii Marka 5:34 i Ewangelii Łukasza 8:48. List Jakuba 5:15 mówi: „modlitwa wiary uzdrowi (z greckiego – „sozo”) chorego”. Wiele fragmentów Pisma mówi o uzdrowieniu naszych ciał w połączeniu z odpuszczeniem naszych grzechów.

Uzdrowienie jest częścią naszego zbawienia tak samo, jak odpuszczenie naszych grzechów.

To jest Bożą wolą, aby nikt nie zginął, ale wielu ginie z powodu ich niewiary. Podobnie, wolą Bożą jest to, abyśmy wszyscy byli zdrowi, ale nie wszyscy są uzdrowieni z powodu niezdolności, by w to uwierzyć. Błędem jest założenie, że cokolwiek Bóg zechce, to automatycznie się to stanie. Mamy swój udział w otrzymywaniu od Boga. Uwierz Jego Słowu dziś!

19 lipca 

UNIKAJ KONFLIKTÓW

Ewangelia Łukasza 12:58 – Gdy więc idziesz ze swoim przeciwnikiem do urzędnika, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, aby cię nie zaciągnął przed sędziego, a sędzia przekazałby cię strażnikowi, a strażnik wtrąciłby cię do więzienia.

EWANGELIA ŁUKASZA 12:56-59

Właśnie przed chwilą Jezus mówił na temat relacji, zanim podał przypowieść o uwolnieniu się od sędziego. Ostrzeżenie jest oczywiste. Powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby uniknąć konfliktów (List do Rzymian 12:18). Skutki, w przypadku braku naprawienia niezgody, są czymś więcej niż tylko fizycznym więzieniem lub karaniem.

Kłótnia może produkować duchowe i emocjonalne więzienia. List Jakuba 3:16 mówi: ,,Gdzie zazdrość i kłótnie, tam jest zamieszanie i każdy zły czyn”. Depresja, lęki, samotność, gorycz, choroby, problemy finansowe i wiele innych rzeczy może stać się więzieniem, z którego nie zostaniemy uwolnieni, dopóki się nie pogodzimy.

Słownik American Heritage stwierdza, że słowo ,,pogodzić się” oznacza: ,,ponownie nawiązać przyjaźń, rozliczyć się lub rozwiązać spór”. Kluczem do pojednania jest faktyczne rozprawienie się z wrogością, niechęcią lub nienawiścią, która spowodowała spór. Istnieją różne sposoby pojednania, które mogą być zastosowane. Na przykład, jeśli obraziliśmy kogoś przez wypowiedzenie niegrzecznego słowa, możemy przeprosić. Jeśli komuś jesteśmy winni pieniądze, możemy spłacić dług. Jeśli zrobiliśmy coś komuś, możemy dokonać niezbędnego zadośćuczynienia. Ale w każdym przypadku, pojednanie polega na skutecznym rozprawieniu się z główną przyczyną wrogości.

Wrogością między człowiekiem, a Bogiem był grzech. Bóg podjął inicjatywę, aby usunąć tę barierę za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, który uczynił Boga i człowieka ponownie przyjaciółmi. Dzięki Bogu za Jego wielką miłość!

18 lipca 

ŻADNYCH WYMÓWEK

Ewangelia Łukasza 12:48 – Lecz ten, który jej nie znał i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele się będzie wymagać, a komu wiele powierzono, więcej będzie się od niego żądać.

EWANGELIA ŁUKASZA 12:45-48

Werset ten jest jednym z najbardziej wyraźnych odniesień w Piśmie o różnym stopniu Bożego sądu, który odbędzie się zgodnie z wiedzą osoby, która dopuściła się grzechu. Cały 4 rozdział Księgi Kapłańskiej został napisany w celu poradzenia rozprawienia się z grzechami popełnionymi w nieświadomości. W Ewangelii Jana 9:41 Jezus powiedział: „Gdybyście byli ślepi, nie mielibyście grzechu. Ale teraz mówicie: Widzimy, zatem wasz grzech pozostaje”.

Również Liśt do Rzymian 5:13 mówi: „Grzechu się nie przypisuje, gdy nie ma Prawa”.

Paweł powiedział w 1 Liście do Tymoteusza 1:13, że uzyskał łaskę, bo zgrzeszył ,,w nieświadomości i w niewierze”. Grzechem, o którym mówił Paweł, było bluźnierstwo, o którym Jezus nauczał, że był to grzech niewybaczalny, jeśli był on popełniony przeciw Duchowi Świętemu. Zatem widzimy, że niewiedza w przypadku Pawła dała mu drugą szansę. Gdyby Paweł dalej bluźnił po tym, jak ujrzał prawdę, to wówczas na pewno zapłaciłby za to cenę. To nie znaczy, że osoba, która nie posiada pełnego objawienia woli Bożej jest niewinna, niezależnie od swoich działań.

Księga Kapłańska 5:17 wyjaśnia, że dana osoba jest nadal winna, nawet jeśli zgrzeszy z powodu niewiedzy. List do Rzymian 1:18–20 pokazuje, że wewnątrz każdej osoby istnieje intuicyjne poznanie Boga i to do takiego stopnia, że nawet ludzie niewierzący zdają sobie sprawę z istnienia Boga. Ten sam rozdział wyjaśnia dalej, że ludzie odrzucili i zamienili tę prawdę na swoje własne wymysły, ale Bóg dał im to intuicyjne poznanie i oni są bez wymówki.

Nikt nie będzie w stanie stanąć przed Bogiem w dniu sądu i powiedzieć: ,,Bóg jest niesprawiedliwy”. On dał każdemu człowiekowi, który kiedykolwiek żył, niezależnie od tego, w jak odległym lub odizolowanym miejscu na ziemi, okazję do poznania Go.

17 lipca  

SZAFARZE BOŻEJ ŁASKI

Ewangelia Łukasza 12:42 – A Pan odpowiedział: Któż więc jest szafarzem wiernym i roztropnym, którego Pan ustanowi nad swoją służbą, aby we właściwym czasie wydawał jej wyznaczoną żywność?

EWANGELIA ŁUKASZA 12:42

Szafarz jest osobą, której zostało powierzone zarządzanie czyimiś bogactwami albo sprawami. Dobytek, który szafarz kontroluje, nie jest jego własnym i nie ma on swobody, by robić z nim, co chce. On ma wykonać to, czego życzy sobie ten, który uczynił go szafarzem.

Bankier jest szafarzem. Zostały mu powierzone pieniądze innych ludzi. On ma swobodę, by inwestować te pieniądze mądrze, w sposób, który będzie korzystny dla jego deponentów i akcjonariuszy, ale zostałby wysłany do więzienia, jeśli wziąłby wszystkie pieniądze i po prostu wydałby je na siebie. Szafarz jest odpowiedzialny (Ewangelia Łukasza 16:2) wobec kogoś innego za korzystanie z pieniędzy tej osoby. Pieniądze te nie należą do niego, mimo że znajdują się w jego posiadaniu.

Ta przypowieść i inne fragmenty Pisma Świętego (1 List do Koryntian 4: 1; List do Tytusa 1:7; 1 List Piotra 4:10), opisuje każdego wierzącego jako szafarza Bożej łaski. Bogactwo, talenty i zdolności, które posiadamy, a także objawienie Bożej miłości, które już nam zostały podarowane, nie są nasze własne, abyśmy robili z nimi, co nam się podoba. Otrzymaliśmy te rzeczy od Boga i dlatego jesteśmy odpowiedzialni przed Nim za ich użytkowanie lub też nadużycia tych darów. Pamiętanie o tym jest niezbędne do wypełnienia naszego zobowiązania wobec Boga jako szafarzy Bożej ,,różnorakiej łaski”.

16 lipca  

BOŻA DOBROĆ

Ewangelia Łukasza 12:5 – Ale pokażę wam, kogo macie się bać. Bójcie się tego, który, gdy zabije, ma moc wrzucić do ognia piekielnego. Doprawdy, mówię wam, tego się bójcie.

EWANGELIA ŁUKASZA 12:4-5

2 List do Tymoteusza mówi: „Bóg nie dał nam ducha lęku, lecz ducha mocy, miłości i zdrowego umysłu”. 1 List Jana 4:18 mówi: „W miłości nie ma lęku, ale doskonała miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości”. Te fragmenty Pisma mogą wyglądać tak, jakby były przeciwstawne do wypowiedzi Jezusa, ale nie są.

Istnieją dwa rodzaje lęku. Słownik American Heritage Dictionary definiuje lęk jako: ,,uczucie zaalarmowania lub niepokoju spowodowane spodziewaniem się niebezpieczeństwa, bólu, nieszczęścia, lub tym podobnych; terror; przerażenie; obawa”. Określa on również lęk jako: ,,skrajny szacunek lub podziw, jak na przykład względem najwyższej władzy”.

Jest to szacunek i podziw, o którym Słowo Boże uczy świętych, aby mieć mieli go wobec Boga. List do Hebrajczyków 12:28 mówi, że istnieje bojaźń Boża, z jaką powinniśmy służyć Bogu, a to oznacza, że istnieje także bezbożna bojaźń, która nie jest dopuszczalna w służeniu Bogu.

Szatan zawsze używa tego nieludzkiego strachu lub przerażenia, aby dręczyć pobożnych ludzi. Ci, którzy narodzili się na nowo nie powinni mieć lęku przed Bogiem, chyba że planują się wyrzec swojej wiary w Jezusa jako swojego Zbawiciela. Mamy przymierze, które gwarantuje nam akceptację przez Boga (List do Efezjan 1:6) tak długo, jak będziemy trzymać się naszego wyznania wiary w odkupieńczą krew naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

Dla niewierzącego bojaźń Pana jest doskonałym środkiem odstraszającym od grzechu. Jednak dla tych z nas, którzy otrzymali łaskę Boga, to Jego dobroć jest tym, co powoduje, że się Go boimy i trzyma nas z dala od grzechu. Jego dobroć jest niesamowita!

15 lipca 

HYPOKRYZJA JEST…

Ewangelia Łukasza 12:1 – Tymczasem, gdy zgromadziły się wielotysięczne tłumy, tak że jedni po drugich deptali, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów: Strzeżcie się zakwasu faryzeuszy, którym jest obłuda.

EWANGELIA ŁUKASZA 12:1-3

Biblijną definicją hipokryty jest „osoba, której słowa i serce (działania) się ze sobą nie zgadzają”. Hipokryta może odgrywać rolę chrześcijanina lub mówić jak Chrystus, ale nie zrobi obu tych rzeczy. Hipokryzja jest definiowana przez słownik jako „udawanie przekonań, uczuć i cnót, których ktoś nie ma lub nie posiada; nieszczerość” (American Heritage Dictionary). W języku greckim słowo „hypokrisis” oznacza „odtwarzanie roli na scenie”.

Często mówi się, że hipokryzja jest robieniem czegoś, czego nie chcesz robić lub nie masz na to ochoty. Prawdą jest, że Bóg wymaga, aby nasza motywacja i powody robienia rzeczy były właściwe, ale to nie znaczy, że zawsze chcemy lub mamy ochotę coś zrobić. Aby zrobić to, co Bóg chce, abyś robił lub czynić innym to, co sam chciałbyś, aby i tobie inni czynili, nie jest hipokryzją (Ewangelia Mateusza 7:12) – nawet jeśli nie masz ochoty tego robić. Hipokryzja jest tylko wtedy, kiedy motyw twojego postępowania jest niewłaściwy i nie szukasz tak naprawdę dobra i korzyści dla innych. Pamiętaj, że Jezus nie miał ochoty iść na krzyż, ale poszedł, by zadbać o dobro i korzyści dla świata.

Miłość agape jest opisana jako „miłość, którą się rozpoznaje po czynach, które z niej wynikają”. To nie jest miłość wynikająca z poczucia spokoju ducha lub z żarliwości; to znaczy, że nie jest ona wynikiem tego, że obiekt, na którym ona się skupia, jest doskonały (List do Rzymian 5:8).

Chrześcijańska miłość (agape), czy kierowana ku braciom, czy też wobec innych ogólnie, nie jest impulsem wynikającym z uczuć. Ona nie zawsze wynika z naturalnych uwarunkowań. Ona (agape) szuka dobra wszystkich (List do Rzymian 15:2) i nie czyni żadnego zła dla nikogo (List do Rzymian 13:8–10). Agape szuka okazji do czynienia dobra dla wszystkich ludzi. Niech Boża miłość płynie dzisiaj przez ciebie.

14 lipca  

JEZUS MĄDROŚCIĄ BOŻĄ

Ewangelia Łukasza 11:49 – Dlatego też mądrość Boża powiedziała: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich będą zabijać i prześladować.

EWANGELIA ŁUKASZA 11:46-49

Ten zwrot: ,,Dlatego też mądrość Boża powiedziała”, jest częścią narracji Łukasza, a nie słowami Jezusa. Łukasz mówi, że Jezus jest mądrością Boga, prawdą ugruntowaną w Piśmie.

Nie ma innego sposobu uzyskania dostępu do Bożej mądrości, jak tylko przez Jezusa. Dopóki dana osoba nie przyjmie Chrystusa, to brakuje jej jedynego źródła prawdziwej mądrości. Mężczyźni i kobiety sami z siebie nie są zdolni do odbierania Bożej mądrości, ale ci, którzy poddają się Bogu, mają do niej dostęp za sprawą Ducha Świętego. Musimy polegać na Duchu Świętym, aby odebrać mądrość Boga w naszym życiu.

Chrześcijanin, który nie otrzymał chrztu w Duchu Świętym, może mieć pewną wiedzę objawienia, ale będzie ona ograniczona. Jednym z największych dowodów na to, że dana osoba otrzymała chrzest w Duchu Świętym, jest ogromna ilość Bożej mądrości, która staje się dla niej dostępna.

Prawdy Ewangelii i moc Boga, która te prawdy uwalnia, mogą być objawione tylko przez namaszczenie Ducha Świętego. Mądrość ludzka, niezależnie od tego, jak jest elokwentna, nie może przekazać życia Bożego. Dzisiaj często głoszenie Ewangelii odbywa się w mądrości ludzkiej. To imponujące dla cielesnego umysłu, ale pozostawia ducha głodnego na dotyk Boga. Największym zapotrzebowaniem wśród usługujących dzisiaj nie jest posiadanie jeszcze większej światowej edukacji, ale otrzymanie wiedzy objawionej przez Ducha Świętego. Tylko słowa wypowiedziane przez Ducha Bożego mogą dotrzeć do ducha człowieka. Duchowe myśli muszą być wypowiedziane duchowymi słowami (1 List do Koryntian 2:13).

13 lipca  

ŚWIĘTOŚĆ JEST OWOCEM

Ewangelia Łukasza 11:42 – Ale biada wam, faryzeusze, bo dajecie dziesięcinę z mięty, ruty i z każdego ziela, lecz opuszczacie sąd i miłość Boga. To należało czynić i tamtego nie opuszczać.

EWANGELIA ŁUKASZA 11:42-44

Kiedy Jezus powiedział: ,,I tamtego nie opuszczać”, to jest to oczywiste, że On nie polemizował z robieniem tego, co jest słuszne. Słowo Boże podkreśla świętość w naszych działaniach. Błąd faryzeuszy, za który Jezus ich zganił, był taki, że oni uważali, że to ich działania mogą przynosić właściwą relację z Bogiem. Ale właściwa relacja z Bogiem może przyjść tylko poprzez uniżenie się i pokładanie wiary w Zbawicielu, którym jest Jezus. Bóg oczyszcza nasze serca z łaski przez wiarę (List do Efezjan 2: 8), a następnie mamy nasz owoc ku świętości (List do Rzymian 6:22). Świętość jest owocem, a nie korzeniem zbawienia.

W podobnym przykładzie, znalezionym w Ewangelii Mateusza 23:26, Jezus powiedział do faryzeuszy: „Ślepy faryzeuszu, oczyść najpierw wnętrze kubka i misy, aby i to, co jest na zewnątrz, było czyste”. Prawdziwe chrześcijaństwo pochodzi od wewnątrz i wychodzi na zewnątrz. Dobre serce zmieni czyny człowieka, ale działania człowieka nie mogą zmienić jego serca.

Jedną z ulubionych doktryn religii jest to, że jeśli tylko zachowujesz się dobrze, to będziesz w porządku. Nic nie może być dalszego od prawdy. Musisz się narodzić na nowo. A jeśli narodzisz się na nowo, to świętość będzie produktem ubocznym, a nie sposobem na relację z Bogiem.

To jest sercem Ewangelii. Każda z wielkich religii świata ma standardy moralne, które narzuca, lecz tylko chrześcijaństwo oferuje zbawienie przez Zbawiciela. Przedstawianie pozyskiwania świętości w każdy inny sposób, niż w wyniku zbawienia, jest zaprzeczeniem Jezusa jako naszego Zbawiciela i umieszcza ciężar zbawienia na nas. Niewłaściwy nacisk na osiągnięcie świętości albo zbawienia poprzez własne czyny, może potępić każdą osobę. Musimy zaufać całkowicie Jezusowi.

12 lipca  

WZRASTAJ W ŁASCE

Ewangelia Łukasza 11:38 – A faryzeusz, widząc to, dziwił się, że nie umył się przed obiadem.

EWANGELIA ŁUKASZA 11:37-41

Pewnym znakiem błędu legalizmu jest złe ulokowanie priorytetów – widzimy to tutaj z faryzeuszami. W Piśmie Świętym nie jest napisane, że faryzeusze podziwiali wspaniałe dzieła Jezusa. Byli zbyt zajęci szukaniem czegoś, by móc to skrytykować (Ewangelia Marka 3:2). Zdziwili się, że Jezus nie myje rąk. Jest to klasyczny przykład przecedzania komara i połykania wielbłąda (Ewangelia Mateusza 23:24).

Ci, którzy starają się zarobić na sprawiedliwości poprzez zachowywanie Prawa, wypalają się przez ,,robienie”, a ci, którzy otrzymują sprawiedliwość przez wiarę, po prostu wyznają to, co już zostało zrobione. Jest to prosta, a jednocześnie głęboka różnica. Jeśli nadal „wykonujemy” akty świętości, aby Bóg poruszał się w naszym życiu, to nadal działamy w mentalności „Prawa”, która nie jest wiarą (List do Galacjan 3:12). Kiedy tylko uwierzymy i wyznamy, co już zostało zapewnione przez Chrystusa, to jest to łaska.

Osoba, która mieszka pod Prawem i osoba, która mieszka pod łaską, powinna mieć bardzo podobne działania świętości, ale motywacje tych osób są zupełnie odwrotne. Legalista ma uwagę skupioną na tym, co należy zrobić, podczas gdy osoba żyjąca z wiary, ma uwagę skupioną na tym, co Chrystus już dla niej zrobił. Na przykład, Pismo Święte uczy nas wyznawania naszymi ustami i wierzenia w naszych sercach, a wtedy obiecuje, że otrzymamy od Boga to, o co prosimy. Legalista myśli: ,,To znaczy, że mogę zostać uzdrowiony przez Boga, wyznając, że Jego ranami jestem uzdrowiony”. Jednak osoba, która rozumie łaskę Bożą, nie będzie wyznawać Słowa, aby być uzdrowioną. Będzie wyznawać: „Jego ranami jestem uzdrowiony”, bo naprawdę wierzy, że to już zostało zrobione.

Analizując nasze „nastawienie”, w najprostszy sposób rozeznamy, czy działamy w prawdziwej wierze biblijnej czy w legalistycznym falsyfikacie. Jeśli motywem naszych działań jest bycie zaakceptowanym przez Boga, to jest to legalizm. Jeśli żyjemy w całości z wiary i wdzięczności za to, co Bóg już zrobił, to jest to łaska. Wzrastajmy w łasce!