30 września  

BÓG UZNAJE NASZE OFIARY

Ewangelia Marka 12:41-42: A siedząc naprzeciw skarbony, Jezus przypatrywał się, jak ludzie wrzucali do niej pieniądze. Wielu bogaczy wrzucało wiele. Przyszła też pewna uboga wdowa i wrzuciła dwie drobne monety, czyli kwartnik.

EWANGELIA MARKA 12:41-44

Skarbona, o której jest tutaj mowa, była miejscem znajdującym się w Dziedzińcu Kobiet, który był przyłączony do świątyni, ale nie był częścią samej świątyni. Kobietom nie wolno było wchodzić do świątyni, więc fakt, że ta kobieta wrzucała swoją ofiarę do skarbony, określa jej umiejscowienie.

Jezus użył tego przykładu, aby nauczyć Swoich uczniów bardzo ważnej lekcji. On nie powiedział tego osobiście wdowie, która wrzuciła monety. Boże obietnice dotyczące dawania dają nam zapewnienie, że ta ofiara była błogosławiona i wróciła do tej kobiety jeszcze w tym życiu, ale wdowa nie słyszała Jego pochwały. Nic nie wskazuje na to, że ta biedna wdowa w ogóle wiedziała, że ktokolwiek zauważył rozmiar jej ofiary.

Są takie chwile, kiedy może nam się wydawać, że nikt nie wie albo nie docenia naszego poświęcenia. Jednak tak, jak Jezus widział dawanie tej kobiety i wiedział o poświęceniu, które było z tym związane, tak samo Bóg z pewnością widzi każdy nasz – nawet najmniejszy – uczynek i któregoś dnia nagrodzi nas jawnie.

Pan nie ocenia rozmiaru naszych darów przez to, jak wiele dajemy, ale raczej jak wiele nam zostało po tym, jak daliśmy. Ludzie mają tendencję do porównywania się między sobą, ale Pan nie ocenia naszego dawania na podstawie tego, co dają inni. Pan patrzy bardziej na serce dającego niż na sam dar.

Kiedy staniemy przed Panem, wszystkie nasze uczynki, nie tylko nasze dawanie, będą poddane próbie po to, aby określić, z jakiego materiału zostały zrobione – a nie jakich są rozmiarów.