31 lipca  

WŁAŚCIWA SPRAWIEDLIWOŚĆ

Ewangelia Łukasza 16:15 – I powiedział im: Wy sami siebie usprawiedliwiacie przed ludźmi, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co ludzie poważają, obrzydliwością jest w oczach Boga.

EWANGELIA ŁUKASZA 16:14-15

Usprawiedliwienie nie jest czymś, na co trzeba zasłużyć, ale jest darem, który ma być przyjęty . Chęć zapracowania na zbawienie jest jedynym grzechem, który uniemożliwi ludziom bycie zbawionym, ponieważ nie można poddać się sprawiedliwości Boga, która przychodzi jako dar przez wiarę tak długo, jak długo ktoś stara się ustalić swoją własną sprawiedliwość.

Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, że istnieją dwa rodzaje sprawiedliwości. Tylko jeden rodzaj sprawiedliwości jest akceptowany przez Boga. Naszą, ludzka sprawiedliwość to ta, która jest zgodna z wymogami Prawa. To jest niedoskonała sprawiedliwość, ponieważ natura ludzka jest niedoskonała i niezdolna do wypełnienia Prawa. Jest też sprawiedliwość Boża, która przychodzi tylko jako dar, który jest odbierany przez wiarę. Sprawiedliwość Boża jest doskonała. Nasza sprawiedliwość jest jak splugawiona szmata (Księga Izajasza 64:6). Osoba, która uważa, że musi zdobyć Bożą akceptację przez swoje święte działania, nie wierzy w Bożą sprawiedliwość, która jest darem. Musi być jedno lub drugie; nie można ich ze sobą połączyć

Sprawiedliwość nie jest tym, co Jezus uczynił dla nas plus kilka minimalnych standardów świętości, których musimy przestrzegać

Prawo do stania przed świętym Bogiem nie ma być osiągnięte przez przestrzeganie Prawa, ale przez pokorną ufność w osobę i dzieło Jezusa Chrystusa. Nikt, kto ufa własnej sprawiedliwości, nie może mieć korzyści ze sprawiedliwości Chrystusowej. Sprawiedliwość, która daje ludziom relację z Bogiem, jest sprawiedliwością Bożą, a przychodzi ona za darmo przez wiarę w Jezusa Chrystusa (List do Rzymian 3:22). Sposobem, w jaki uzyskujemy tę sprawiedliwość, jest ulokowanie swojej wiary w to, co Chrystus uczynił dla nas. Kiedy pokładamy naszą wiarę w Chrystusie, wtedy ta sprawiedliwość, którą Jezus otrzymał przez Swoją wiarę, staje się nasza. Jesteśmy posiadaczami sprawiedliwości Chrystusowej, którą przyniosła Jego wiara.

30 lipca  

BŁOGOSŁAWIONY, ABY BYĆ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM

Ewangelia Łukasza 16:1 – Mówił też do swoich uczniów: Pewien bogaty człowiek miał szafarza, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego dobra.

EWANGELIA ŁUKASZA 16:1-18

Niesprawiedliwy szafarz był chciwy. Nie był wierny swemu panu ani dłużnikom swojego pana. On wydawał dobra swego pana na siebie. Gdy to wyszło na jaw, jego samolubna natura rozważyła, jakie ma możliwości i zdecydowała, że musi nastąpić zmiana. Szafarz postanowił wykorzystać pieniądze swego pana na to, aby zaprzyjaźnić się z jego kontrahentami tak, że kiedy zostanie zwolniony ze służby, to będzie miał kogoś, kto mu pomoże.

Jego pan był najwyraźniej na tyle zamożny, że nie obraził się na szafarza za jego dyskontowanie innych z wierzytelności należących do niego, ale pochwalił szafarza. Nie pochwalał jego nieuczciwych sposobów, ale pochwalił fakt, że w końcu wykorzystał pieniądze swojego pana, aby planować przyszłość, zamiast trwonić je na siebie. Mimo że szafarz był motywowany tym, co mógłby ostatecznie zdobyć, to jednak w jego działaniach była rozwaga. Tego brakowało mu wcześniej.

Chodzi o to, że dzieci tego świata (zagubieni ludzie) są mądrzejsi niż dzieci światłości (ludzie narodzeni na nowo), ponieważ planują doczesną przyszłość.

Jezus mówi nam, aby korzystać z pieniędzy (niesprawiedliwej mamony), aby zdobyć sobie przyjaciół, którzy przyjmą nas do ,,wiecznych” przybytków. Użycie słowa ,,wiecznych” oznacza, że Jezus mówi o naszej wiecznej przyszłości. Osoby, które zostały zbawione i błogosławione przez nasze inwestycje w Królestwie Bożym, dosłownie przyjmą nas do naszego wiecznego domu, gdy przejdziemy, by być z Panem.

Nasze dobra materialne zostały nam dane przez Boga i w rzeczywistości jesteśmy szafarzami Jego zasobów. Pan dał nam ten majątek w celu utrwalenia Jego Przymierza na tej ziemi nie jest tak, że możemy wydawać  go na nasze własne żądze. Zostałeś pobłogosławiony, by być błogosławieństwem!

  29 lipca

WSZYSTKIE NIEWŁAŚCIWE POWODY

Ewangelia Łukasza 15:28 – Wtedy rozgniewał się i nie chciał wejść. Jego ojciec jednak wyszedł i namawiał go.

EWANGELIA ŁUKASZA 15:25-28

Jeśli ten starszy syn zważałby na swojego brata, to cieszyłby się z jego powrotu tak samo, jak jego ojciec. Jednak był on całkowicie egocentryczny (to pycha) i rozgniewał się. Pokazuje to Księga Przysłów 13:10: ,, Spór powstaje tylko dzięki pysze”.

Jak możemy cenić innych bardziej niż siebie, gdy w rzeczywistości myślimy, że jesteśmy lepsi od innych? Niektórzy ludzie są lepszymi sportowcami od innych. Niektórzy są lepszymi przedsiębiorcami od innych. Niektórzy są lepszymi mówcami od innych itd. Musimy uznać, że nasze osiągnięcia nie czynią nas lepszymi od innych. Jest różnica między tym co robimy, a tym, kim jesteśmy.

Lepsze dokonania nie czynią człowieka lepszym. Charakter człowieka może być poważnie wybrakowany, choć jego osiągnięcia są dobre. Klasyczny tego przykład znajdziemy u faryzeuszy z czasów Jezusa. Oni robili właściwe rzeczy, ale ze złych powodów. Wewnątrz byli zepsuci. Tak więc nasza ocena innych musi się zmienić. Bóg osądza patrząc do wewnątrz, a nie na zewnątrz (1 Księga Samuela 16:7). Musimy szanować innych ludzi na zasadach innych od tych, działa według których ludzie z reguły postępują.

Z kolei docenianie innych bardziej, niż siebie, oznacza po prostu cenienie ludzi bardziej, niż siebie. Niektórym może się to wydawać niemożliwe, ale nie jest to niemożliwe.

Dokłądnie tak zrobił Jezus. Jeśli Jezus, który był Bogiem w ciele (1 List do Tymoteusza 3:16), mógł ukorzyć się i cenić nasze dobro ponad Jego własne, to z pewnością my powinniśmy być w stanie zrobić to samo. To jest możliwe, kiedy umrzemy dla siebie, a będziemy żyć dla Boga.

28 lipca  

MIŁOŚĆ OJCA

Ewangelia Łukasza 15:20 – Wtedy wstał i poszedł do swego ojca. A gdy był jeszcze daleko, zobaczył go jego ojciec i użalił się nad nim, a podbiegłszy, rzucił mu się na szyję i ucałował go.

EWANGELIA ŁUKASZA 15:20

To, że ojciec tego chłopca widział go ,,z daleka”, oznacza, że Ojciec czekał na powrót swojego syna z wielkim utęsknieniem. Z całą pewnością, w duchowym zastosowaniu tej przypowieści, nasz Ojciec Niebieski pragnie oczyścić i przyjąć grzesznika, jeśli on się po prostu opamięta i przyjdzie do Niego po przebaczenie.

Jezus używał tej przypowieści, by zganić faryzeuszy za ich surową, obłudną, nieprzebaczającą postawę wobec grzeszników. Starszy brat w tej przypowieści był symbolem faryzeuszy. Podobnie, jak ten starszy brat, faryzeusze nie żyli jawnie życiem buntu i sądzili, że inni, którzy nie mierzą się do ich standardów, byli znienawidzeni przez Boga. Ale „Bóg tak umiłował świat…” i ,,Jezus Chrystus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników”.

Podobnie, tak jak ten starszy brat był egocentryczny i zazdrosny, tak samo faryzeusze nie działali w miłości Boga względem grzeszników, ponieważ byli tak bardzo zakochani w samych sobie. Oni mieli za złe Jezusowi, że dawał grzesznikom to, na co według faryzeuszy nie zasługiwali.

Jeśli relacja z ojcem byłaby prawdziwym pragnieniem starszego brata, to on cieszyłby się widząc radość ojca z powodu powrotu syna. Skruszony syn marnotrawny dowiedział się o marności rzeczy i przybył do domu, do relacji z ojcem, jakiej ani on, ani jego starszy brat wcześniej nie znali.

Uczeni w Piśmie i faryzeusze, tak jak starszy brat, zostali wciągnięci w służenie sobie samym poprzez swoje działania religijne. Celnicy i grzesznicy, którzy się opamiętali, dostarczyli swojemu Ojcu tego, czego On naprawdę chciał relacji.

Relacja z Ojcem była zawsze dostępna dla uczonych w Piśmie i faryzeuszy, ale oni wybrali doczesną chwałę ludzką, a nie relację z Bogiem.

27 lipca  

NEGATYWY STAJĄ SIĘ POZYTYWAMI

Ewangelia Łukasza 15:17 – Wstanę więc i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i względem ciebie.

EWANGELIA ŁUKASZA 15:18-19

Jest to dobry przykład prawdziwej pokuty. Syn nie domagał się żadnego własnego dobra ani nie próbował usprawiedliwić swoich działań, ale uniżył samego siebie i poprosił o miłosierdzie swego ojca. Podobnie my nie możemy zbliżyć się do Boga na podstawie naszego samousprawiedliwienia, ale musimy się uniżyć, umieścić całą naszą wiarę w Zbawicielu i odwrócić się od naszych złych dróg (2 Księga Kronik 7:14). To jest prawdziwa pokuta.

Pokuta jest niezbędną częścią zbawienia. Pokuta może zawierać nabożny smutek, żal, ale nie zawsze jest to nawrócenie. Pokuta jest po prostu zmianą myślenia wraz z odpowiednimi działaniami.

Istnieje Boży rodzaj smutku i bezbożny rodzaj smutku. Boży smutek prowadzi do pokuty. Bezbożny smutek lub żal tego świata po prostu zabija.

Nasza kultura odrzuciła wszystkie ,,negatywne” emocje. Ale Bóg dał nam zdolność do tych negatywnych emocji i istnieje właściwe ich wykorzystanie.

Ludzie powinni czuć się źle z grzechem. Powinni czuć żal z powodu swoich upadków. Jednak ten smutek powinien prowadzić do pokuty, a następnie po otrzymaniu przebaczenia, nasz smutek powinien być złożony na Pana (Księga Izajasza 53:4).

Smutek doświadczany przez tych, którzy nie zwracają się do Boga, rodzi tylko śmierć.

Ludzie rozpaczają nad swoją sytuacją, ponieważ nie zwracają się do Boga (to jest pokuta). Chrześcijanie powinni czuć żal tylko dopóki nie będą pokutować. Jak tylko pokuta nadejdzie, musimy przywłaszczyć sobie przebaczenie i oczyszczenie, które są już nasze w Chrystusie (1 List Jana. 1: 9). Pozytywna zmiana, do jakiej nasze smutki nas doprowadziły, zmienia nasz stosunek do rzeczy, które spowodowały nasz smutek. Negatywy stają się pozytywami przez Jezusa.

26 lipca  

CIĘŻKIE CIOSY ALBO SŁOWO BOŻE

Ewangelia Łukasza 15:17 – Wtedy opamiętał się i powiedział: Iluż to najemników mego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja z głodu ginę.

EWANGELIA ŁUKASZA 15:11-17

Słowo Boże wyjaśnia, że zapłatą za grzech jest śmierć (List do Rzymian 6:23). List do Rzymian 1:1820 pokazuje, że nawet ci, którzy nie znają Słowa Bożego, mają intuicyjną wiedzę na temat dobra i zła oraz sądu Bożego przeciwko grzechowi.

Dlatego każdy, kto żyje w grzechu, jak to przedstawiono w niniejszej przypowieści o synu marnotrawnym, jest zwiedziony. To jest dokładnie to samo, co jest napisane w 2 Liście do Koryntian 4:4. Kiedy Jezus powiedział: ,,opamiętał się”, odniósł się do zwiedzenia, które zostało usunięte, a duchowe oczy syna zostały otwarte.

Jak w historii syna marnotrawnego, tragedia często wyprowadza ludzi ze zwiedzenia i dochodzą oni do swoich zmysłów. Nie jest tak dlatego, że Bóg posyła tragedie. Bóg przemówił przez proroka Jeremiasza: „Twoja droga i twe postępki sprowadziły na ciebie te rzeczy” (Księga Jeremiasza 4:18). Jednak tragiczne sytuacje jasno pokazują, że ,,nie w mocy człowieka jest jego droga” (Księga Jeremiasza 10:23); sytuacje te powodują, że spoglądamy gdzieś indziej wypatrując pomocy. Jednak zwrócenie się do Boga jest zawsze korzystne, niezależnie od tego, co jest motywacją ,,ciężkie ciosy” nie są najlepszym nauczycielem.

Paweł powiedział w 2 Liście do Tymoteusza 3:1617: ,,Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.”. Słowo Boże zostało dane do wykrywania błędów oraz do korekty i jeśli będziemy mu poddani, możemy ,,być doskonali, dostatecznie wyćwiczeni” bez doświadczenia tragedii.

25 lipca  

CENA BYCIA UCZNIEM

Ewangelia Łukasza 14:28 – Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, najpierw nie usiądzie i nie obliczy wydatków, czy mu wystarczy na ukończenie?

EWANGELIA ŁUKASZA 14:2535

Przypowieść o człowieku budującym wieżę jest kontynuacją nauczania dotyczącego tego, co jest potrzebne, aby być uczniem Jezusa. Przypowieść ta podkreśla zaangażowanie. „Więzienna religia”, w której ktoś odczuwa skruchę tylko dlatego, że został złapany i próbuje wydostać się z trudnej sytuacji, nie doprowadzi do prawdziwego uczniostwa. Bycie uczniem Jezusa wymaga porzucenia wszystkiego. Jezus po prostu mówi: ,,policz koszty”.

Nauczanie Jezusa o uczniostwie podkreśla zaangażowanie. Tak, jak król nie będzie angażować się w wojnę bez dokładnego rozważenia wszystkich możliwych działań, tak nikt nie powinien próbować stać się uczniem Jezusa nie licząc się z kosztami. Byłoby lepiej, aby nie zacząć chodzić za Jezusem, niż zacząć, a następnie zawrócić.

Kiedy ktoś po raz pierwszy przychodzi do Jezusa, nie jest możliwe, aby wiedział o wszystkim tym, co naśladowanie Jezusa może za sobą pociągnąć. Nikt nie powinien jednak obawiać się całkowitego zaangażowania z powodu jakiegoś wyimaginowanego problemu, który może nigdy nie nadejść. Powinna być chęć porzucenia wszystkiego, aby iść za Jezusem.

Kiedy podejmiemy tę decyzję, to Chrystus zacznie żyć przez nas (List do Galacjan 2:20) i znajdziemy siłę, która nie jest naszą własną, i której nie oprze się żadna próba, która mogłaby nas spotkać.

  24 lipca

PROSZĘ O POTWIERDZENIE

Ewangelia Łukasza 14:16, 23: Wtedy on mu powiedział: Pewien człowiek wydał wielką ucztę i zaprosił wielu.(…) Wtedy Pan powiedział do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i przymuszaj do wejścia, aby mój dom się zapełnił.

EWANGELIA ŁUKASZA 14:16-24

Człowiek, który wydał ucztę, symbolizuje Boga, który zaprosił ,,każdego, kto chce” przyjść do Niego. Przypowieść uczy, że to nie Bóg nie oferuje zbawienia każdemu, ale raczej to zaproszeni goście, odrzucają ofertę Bożą.

Osoby te miały kiepskie wymówki, podobnie jak kiepskie są wymówki tych, którzy dzisiaj nie akceptują oferty Bożego zbawienia. Dlatego Boża uczta z okazji małżeństwa Baranka odbędzie się w towarzystwie ,,niepożądanych” ze światowego punktu widzenia, i to nie dlatego, że Bóg odrzuca ludzi z wyższej klasy, ale dlatego, że to oni Go odrzucają.

Ci, którzy mają obfitość dóbr tego świata, wydają się nie rozpoznawać swojej potrzeby Boga tak samo, jak ci, którzy tej obfitości dóbr nie mają.

Przypowieść Jezusa może być również odniesieniem do narodu żydowskiego. Bóg zaoferował zbawienie Żydom, ale oni jako ogół, nie chcieli Go. Dlatego Pan posłał swoje sługi do pogan, aby zapełnić Swoje Królestwo.

Ta właśnie przypowieść pokazuje, że Pan nie opowiada się za stosowaniem siły, by nawracać ludzi na chrześcijaństwo, ponieważ człowiek z tej przypowieści przyjął decyzję tych, którzy odrzucili jego zaproszenie. W związku z tym, należy rozumieć, że Pan upomina nas, aby przymusić ludzi do przyjścia przez naszą perswazję lub prośbę. Słowo ,,przymuszać” oznacza agresywność, nawet w przekonywaniu ludzi. Kościół jako całość, oraz każdy z nas z osobna, nie powinien rozpoczynać swojej służby od czekania, aż świat przyjdzie do niego. Mamy być agresywni w wychodzeniu do całego świata z Dobrą Wiadomością. Mamy pilne polecenie by być świadkami, ponieważ czas do powrotu naszego Pana jest krótki.

23 lipca

KTO JEST ZBAWIONY?

Ewangelia Łukasza 13:2324: I ktoś go zapytał: Panie, czy mało jest tych, którzy będą zbawieni? On zaś im odpowiedział: Usiłujcie wejść przez ciasną bramę, bo mówię wam, że wielu będzie chciało wejść, lecz nie będą mogli.

EWANGELIA ŁUKASZA 13:22-27

Jezus powiedział, że wielu będzie chciało wejść do zbawienia, a nie będzie w stanie. Istnieje wiele powodów dlaczego tak będzie, ale pewne jest, że będzie tak nie dlatego, że Bóg komuś odmówił zbawienia. ,,Objawiła się bowiem łaska Boga, niosąca zbawienie wszystkim ludziom” (List do Tytusa 2:11), a Bóg „nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do opamiętania” (2 List Piotra 3:9).

W uzyskanie zbawienia jest zaangażowany wysiłek. Jednak wysiłek ten nie jest w celu zdobycia zbawienia. Zbawienie jest darem (List do Rzymian 5:15), ale mamy walczyć w dobrym boju wiary (1 List Tymoteusza 6:12). Wiara w dobroć Jezusa jest tym, co nas ratuje nie wiara w nasze własne dobro a Szatan ciągle stara się zniszczyć naszą wiarę. Musimy usilnie walczyć o wiarę. Prawdziwe zbawienie jest nie tylko zgodą umysłową, ale prawdziwym zaangażowaniem, odczuwalnym sercem.

Wielu ludzi dzisiaj myśli, że chodzenie do kościoła i obcowanie z chrześcijanami zapewni im zbawienie. Niektórzy ludzie uważają, że są chrześcijanami, ponieważ ich rodzice nimi byli. Ale zbawienie to posiadanie osobistej relacji z Panem. Nie można dostąpić zbawienia poprzez naturalny proces narodzin ,,Musisz się na nowo narodzić”.

Możemy być pewni, że wszyscy, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, będą nasyceni (Ewangelia Mateusza 5: 6). ,,Ktokolwiek wzywać będzie imienia Pańskiego, zbawiony będzie”.

22 lipca  

NIE ZAPRZECZENIE BOSKOŚCI

Ewangelia Jana 10:34: Jezus im odpowiedział: Czy nie jest napisane w waszym prawie: Ja powiedziałem: Jesteście bogami?

EWANGELIA JANA 10:30-39

Niektórzy ludzie próbowali interpretować ten fragment Pisma mówiąc, że Jezus zrzekł się boskości przez powiązanie Siebie z bogami, o których mowa w Psalmie 82:6. Jednakże Jezus tutaj nie mówi, że On jest bogiem w takim znaczeniu, w jakim Pismo Święte mówi o ludziach „bogowie”, ludziach, którym nadano boski autorytet (Księga Wyjścia 4:16; 7:1; 22:28; Księga Psalmów 82:1). W wersetach wcześniejszych Jezus głosił Swoją jedność z Ojcem, potem mówił, że Ojciec jest w Nim, a On jest w Ojcu, wskazując wyraźnie Swoje roszczenia do Boskości. Również Żydzi nie uspokoili się po Jego odpowiedzi, ale znów próbowali Go ukamienować. Jeśli zrozumieliby Jego wypowiedzi w taki sposób, że nie głosił On Swojej boskości, to zostawiliby Go w spokoju.

Porównanie, jakie Jezus czyni, to porównanie pomiędzy fragmentami Pisma jasno stwierdzającymi, że Chrystus był Bogiem (Księga Izajasza 9:6), a Pismami mówiącymi, że rządzący byli bogami (odnosi się to do posiadania boskiego autorytetu – a nie do boskości). Jezus przyjął ich pozycję i władzę  na podstawie nieomylności Pisma, a tamci powinni byli zrobić to samo z Nim. Pisma zapowiadały Jego przyjście i dzieła, które On uczyni. Jezus wypełnił te proroctwa tak, jak nikt inny by nie mógł tego zrobić. Jego czyny udowodniły, że jest Mesjaszem przepowiedzianym przez Pismo.

Jezus przejawiał nadprzyrodzoną moc przez to, że po prostu chodził pośród tych, którzy próbowali go zabić.  I dokładnie robi to samo tutaj. On nawiązuje do Psalmu 82:6. W tym Psalmie Bóg przemawiał do władców swego ludu przymierza, Żydów i On sam nazwał ich bogami. Jezus mówi: ,,Jeśli ci u władzy byli nazywani bogami, jak można winić Mnie, gdy twierdzę, że jestem Synem Bożym, gdy wypełniłem tyle Pism?”.